ஸ்டாலின் uncle சொன்னீர்களே செஞ்சீங்களா?

 தமிழ்நாட்டில் மது என்ற ஒரு விஷயத்தைப் பற்றி பேசுவது இன்று ஒரு அரசியல் விவாதம் மட்டுமல்ல; அது ஒரு குடும்பத்தின் கண்ணீர், ஒரு குழந்தையின் எதிர்காலம், ஒரு பெண்ணின் சாபம், ஒரு சமூகத்தின் வீழ்ச்சி—இந்த அனைத்திற்கும் காரணமாக மாறியிருக்கும் ஒரு பெரும் பிரச்சனை. மது ஒழிப்பை பற்றி பேசும் போது, மக்களின் மனதில் எழுவது ஒரே கேள்வி—இதை நிறைவேற்ற நான் நம்பிய அரசாங்கம் என்ன செய்தது? வாக்குறுதி கொடுத்தவர்கள் ஏன் அதை காற்றில் விட்டார்கள்? மக்கள் நம்பி ஓட்டுப் போட்டபோது அவர்கள் எதிர்பார்த்த நம்பிக்கை, எதிர்பார்த்த பாதுகாப்பு, எதிர்பார்த்த மாற்றம் ஏன் திரும்பக் கொடுக்கப்படவில்லை?

கனிமொழி சொன்னார், தேர்தல் மேடைகளில் உயர்ந்த குரலுடன், உறுதியுடன், நம்பிக்கையை விதிக்கும் வகையில்—தமிழ்நாட்டில் பூரண மது ஒழிப்பு அமல்படுத்தப்படும், மக்களின் குடும்பங்களை காப்பாற்றுவோம், மது கடைகளை குறைப்போம், பெண்களின் வாழ்க்கையை பாதுகாப்போம் என்று. இந்த வார்த்தைகள் பெண்களின் மனதில் ஒரு நம்பிக்கையை உருவாக்கியது. கணவன் பயங்கர குடிப்பழக்கம் விட்டுவிடுவார், வீட்டில் சண்டை நின்றுவிடும், ஒரு நாள் நிம்மதியாக வாழ முடியும் என்று பலர் இரவு தூங்கியதும் இந்த வாக்குறுதியையே நினைத்துக் கொண்டார்கள்.

அதேபோல், இன்று முதல் அமைச்சர் ஆகியுள்ள மு.க.ஸ்டாலின் அவர்களும் ஒருகாலத்தில் மது விலக்குக்காகவே கருப்பு கொடி ஏந்தி போராட்டத்தில் கலந்துகொண்டவர். ‘மது நாசம் செய்கிறது, தமிழரின் குடும்ப வாழ்க்கையை அழிக்கிறது’ என்று தெருக்கள் தெருகாக குரல் கொடுத்தவர். அந்த காலத்தில் மக்கள் அவரை மது எதிர்ப்பாளராகவே பார்த்தார்கள். அந்த நினைவுகள்தான் 2021 ஆம் ஆண்டின் தேர்தலில் அவருக்கு மக்கள் மாபெரும் ஆதரவை அளிக்கக் காரணமானது. மக்கள் நினைத்தார்கள்—இந்த மனிதர் ஆட்சியில் வந்தால் மது விற்பனை குறையும், பெண்களுக்கு பாதுகாப்பு கிடைக்கும், குடும்பங்களில் அமைதி திரும்பும் என்று.

ஆனால் இன்று நான்கு ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டது. தேர்தலில் அளித்த வாக்குறுதிகள் ஒரு சிட்டாகிவிட்டன. TASMAC கடைகள் மூடப்படுவதற்கு பதிலாக பல இடங்களில் மேம்படுத்தப்பட்டன. வருவாய் அதிகரிக்க பல புதிய யுக்திகள் செய்யப்பட்டது. மது கடைகளிலிருந்து வரும் பணத்தால் அரசு பல நலத்திட்டங்களை அறிவித்தது. முக்கியமாக மகளீர் உரிமைத் தொகை 1000 ரூபாய்—இந்தத் தொகைக்காக பெண்கள் காத்திருக்கும்போது, அதே அரசாங்கம் தங்களின் கணவனை அழிப்பதற்கான மதுவையும் விற்பனை செய்து கொண்டு இருக்கிறது என்ற பெரிய முரண்பாடு மக்களுக்குள் உண்மை போலத் தெரிகிறது.

எத்தனையோ பெண்கள் இதைப் பற்றி சொல்லி வருகிறார்கள்—“எங்களுக்கு 1000 ரூபாய் கொடுத்தாலும் பயன் இல்லை. எனது கணவன் தினமும் 300 ரூபாய் மதுவில் போடுகிறான். வீட்டில் சண்டை. குழந்தைகள் பயமாய் இருக்கிறார்கள். என்ன பயன் இந்தப் பணத்துக்கு?” என்று. இது ஒரு உண்மை. ஒரு பக்கம் நலத்திட்டம் வழங்கி மக்களை மகிழ்விப்பது போல காட்டி, மற்ற பக்கம் மதுவை அதிக விற்பனையாக்கி குடும்பத்தை உடைக்கிறது என்ற குற்றச்சாட்டு ஜனநாயகத்தில் மிகப் பெரிய குற்றச்சாட்டு.

நான் எனது கண்களால் பார்த்த விபத்துகள் இன்று தமிழ்நாட்டின் உண்மை. சாலையில் எத்தனை பேரை மது அருந்திய பின்பு வாகனம் ஓட்டி விபத்துக்கு ஆளாகி விழுந்திருப்பதை பார்க்க நேரிட்டது. சில நேரங்களில் பைக் ஓட்டும் ஒரு இளைஞன் போதையில் விழுந்து தலை பிளந்துவிடும். அருகே நிற்கும் குடும்பம் கண்ணீர் மல்க சொல்வார்கள்—“இந்தப் பையன் குடிக்கத் தொடங்கிய பிறகு வீட்டில் அமைதி இல்லை. இன்று போய் விட்டான்.” இந்த வார்த்தைகள் கேட்கும்போது நெஞ்சு கிழிந்துபோவது போல இருக்கும்.

ஒரு உயிர் இழந்தால் அது ஒரு மனிதன் மட்டும் அல்ல; ஒரு குடும்பத்தின் எதிர்காலம் நொறுங்குகிறது. தாயின் வயதில் அழுகை நிற்காது, தந்தையின் மனம் தாங்காது, ஒரு சிறு குழந்தை ‘என் அப்பா எங்கே?’ என்று கேட்கும் போது அந்த வீட்டில் இருக்கும் துயரத்தை யாராலும் விவரிக்க முடியாது. இதற்கெல்லாம் காரணம் ஒரு விஷயம்—மது. ஆனால் அந்த மதுவை ஒழிக்க வாய்ப்பு இருந்த அரசு அதை செய்யாமல் விட்டது என்ற உணர்வு மிகப் பெரிய துரோகமாக மக்கள் மனதில் பதிந்துள்ளது.

சாராய ஆலைகள் இன்று தமிழகத்தில் சக்தி வாய்ந்த லாப இயந்திரங்களாக மாறிவிட்டன. எத்தனை கோடி வருவாய்? எத்தனை அரசியல் பிடியில் உள்ள நபர்கள்? இவ்வளவு பெரிய வருவாய் வரும் நேரத்தில் அரசாங்கம் அதை விட விரும்பாது என்பதும் வெளிப்படையான உண்மை. அதனால் தான் மது ஒழிப்பு என்பது ஒரு சொல் மட்டுமே; செயல்பாட்டில் அது ஒரு கனவு. ஆனால் அந்த கனவு நிறைவேறாதபோது மரணங்கள் அதிகமாகிறது, விபத்துகள் அதிகமாகிறது, குடும்ப நாசம் அதிகமாகிறது.

நான் கண்ட விபத்துகளில் சிலர் உயிருடன் இருந்தாலும் அவர்களின் வாழ்க்கை முடிந்து விட்டது. ஒருவர் கால்கள் செயலிழந்த நிலையில் வருவாய் இல்லை, குடும்பம் சிரமத்தில். ஒருவர் தலையில் பாதிப்பு; நினைவில் குறைவு. அவனுடைய மனைவி அழுது சொன்னார்—“அவன் குடிக்காதிருந்தால் இன்று இப்படி இருக்க மாட்டான்.” இந்த ஒரு வரி யாரையும் சிந்திக்க வைக்கும் அளவுக்கு வலிமையானது.

தமிழ்நாட்டில் மதுவை வளர்ப்பது என்பது வருவாய் சம்பாதிப்பதற்காக மட்டுமல்ல; அது ஒரு சமுதாயத்தையே நச்சாக்கும் செயலாக மாறியுள்ளது. ஒரு பக்கம் மக்களுக்கு வாக்கு வாங்குவதற்கு ஆட்சியில் இருப்பவர்கள் வாக்குறுதி அளிக்கிறார்கள்—“மது ஒழிப்பு வர வேண்டும்.” ஆனால் ஆட்சியில் வந்தது உடனே எதிர்மாறான செயல்கள் நடைபெறுகிறது. TASMAC மூடுவதற்கு பதிலாக வருமானம் அதிகரிக்க வழிகள் தேடப்பட்டது. முந்தைய வாக்குறுதிகள் ‘பொய் வாக்குறுதிகள்’ என்று மக்கள் சொல்லும் நிலை வந்துவிட்டது.

ஒரு குழந்தை தன் தந்தை குடிப்பதை பார்த்து பயப்படுவதைக் கற்பனை செய்யுங்கள். ஒரு மனைவி தினமும் கணவன் போதை போட்டு வீட்டுக்கு வரும்போது கதவைத் திறக்கக் கூட பயப்படுவதை கற்பனை செய்யுங்கள். ஒரு தாய் தனது மகன் மது காரணமாக உயிரிழந்ததை நினைத்து தினமும் அழுவதை கற்பனை செய்யுங்கள். இந்த அனைத்துக்கும் காரணமாக மாறியிருக்கும் மதுவின் வளர்ச்சியைப் பற்றி யார் பேச வேண்டும்? அரசாங்கம் பேசலாமா என்ற கேள்வி எழுகிறது—ஏனெனில் அவர்கள் தான் மது விற்பனை செய்கிறார்கள்.

தாய்மார்கள் குழந்தைகளுக்கு சொல்கிறார்கள்—“மதுவை குடிக்காதே. அது நாசம் செய்கிறது.” ஆனால் அதே குழந்தை தெருவில் ஒரு பெரிய அரசு கடை முன் ‘TASMAC’ என்ற போர்டு பார்த்து, ‘இதுதான் மது விற்கும் இடம்’ என்று கற்றுக்கொள்கிறான். அதே சமயம், அந்தக் கடையை அரசு நடத்துகிறது என்பதை அறிந்தால், குழந்தைக்கு என்ன கருத்து தோன்றும்? அரசே விஷம் விற்கும் நிலை இன்று தமிழ்நாட்டில் இருக்கிறது என்பதே பெரும் துயரம்.

இந்த அனைத்தையும் பார்த்து மக்களுக்கு ஒரு பெரிய உண்மை தெரிகிறது—பொய் வாக்குறுதி தந்தால் அது ஒரு அரசியல் தவறு மட்டும் அல்ல; அது குடும்பத்தை அழிக்கும் மிகப் பெரிய குற்றம். இன்று பல பெண்கள் சொல்லும் ஒரு வரி—“ஒரு 1000 ரூபாய் கொடுத்தாலும் வாழ்க்கையை காப்பாற்ற முடியாது. மதுவை தடுக்காத வரை எங்கள் வீடு காப்படாது.” இந்த வரி தான் தமிழ்நாட்டின் உண்மை.

மது ஒழிப்பு என்பது ஒரு தீர்மானம் மட்டுமல்ல; அது ஒருவரின் வாழ்க்கையை காப்பாற்றும் முடிவு. ஒரு குடும்பத்தின் அமைதியை மீட்டெடுக்கும் முடிவு. ஒரு குழந்தையின் எதிர்காலத்தை பாதுகாக்கும் முடிவு. ஆனால் அந்த முடிவு அரசியல் லாபத்திற்காக தள்ளி வைக்கப்படும் போது மக்கள் தான் விலையை செலுத்துகிறார்கள்—உயிரால், கண்ணீரால், துயரத்தால்.

இன்று ஒரு பெரிய விழிப்பு தேவைப்படுகிறது. மக்கள் உண்மையை அறிய வேண்டும். அரசு நலத்திட்டத்தை கொடுத்து மக்களை மகிழ்விப்பது போல காட்டலாம்; ஆனால் மதுவால் உயிரிழந்த ஒரே ஒரு மனிதனின் மரணத்தையும் அந்த நலத்திட்டம் நிரப்ப முடியாது. 1000 ரூபாய் தொகை வீட்டிற்கு வரலாம்; ஆனால் கணவன் தினம் வீட்டிற்கு நஞ்சு கொண்டு வருகிறான் என்ற நிலை நீங்காமல் இருந்தால் அந்த குடும்பம் எப்போது எழும்?

இதற்கான உண்மையான தீர்வு அரசாங்கத்திடமே உள்ளது. அவர்கள் எடுத்த ஒரு முடிவு லட்சக்கணக்கான குடும்பங்களை காப்பாற்றும். அதையே அவர்கள் செய்யாமல் விட்டால், இன்றைய தமிழ் சமுதாயத்தின் துயரம் நாளைக்கு மேலும் பெரிதாகும். மது ஒரு மனிதனை மட்டும் அழிப்பதில்லை; அது முழு தலைமுறையையும் அழிக்கும் சக்தி கொண்டது.

ஒருமுறை தவறு செய்தால் மன்னிக்கலாம்; ஆனால் மக்கள் வாழ்க்கையை நாசமாக்கும் பொய் வாக்குறுதி அளிப்பது மன்னிக்க முடியாத தவறு. இதை உணர வேண்டியது அதிகாரம் வைத்திருப்பவர்களே. மது ஒழிப்பு என்பது மக்களின் உயிரை காப்பாற்றும் ஒரு பெரிய மனிதநேய முடிவு. அதை செய்ய முடியாத ஆட்சிகள் நல்ல ஆட்சிகள் அல்ல.

இன்றைய தலைமுறை, நாளைய தலைமுறை, பெண்கள், குழந்தைகள்—all deserve a safer Tamil Nadu. மது இல்லாத ஒரு தமிழ் சமுதாயம் என்பது கனவு அல்ல; அது மனிதர்களின் உயிரைக் காப்பாற்றும்

 தேவையான முடிவு.