சபரிமலை போவதற்கு முன்னாடி இதை கொஞ்சம் படிச்சிட்டு போங்க
பக்தர்களே… சபரிமலை போறீங்கன்னு சொன்னாலே ஒரு சந்தோஷம் தான். ஆனா அதே நேரத்துல கொஞ்சம் பொறுப்பு இருந்தா தான் அந்த பயணம் உண்மையிலேயே ஐயப்பனுக்கு பிடிச்ச பயணமா மாறும். “நாம போயிட்டு வந்தா போதும்”ன்னு நினைச்சிட்டு கிளம்புறது சபரிமலை பயணம் கிடையாது. இது சாதாரண டூர் இல்லை, இது ஒரு விரதம், ஒரு ஒழுக்கம், ஒரு மனநிலை.
முதல்ல ஒன்று புரிஞ்சுக்கோங்க. சபரிமலைக்கு போறதுக்கு முன்னாடி மாலை போடுறோம். ஆனா மாலை போட்டுட்டு வாழ்க்கையை அப்படியே மாற்றாம இருக்குறது தான் இப்போ அதிகமா நடக்குது. பக்தர்களே, மாலை போட்ட நாளிலிருந்து சாமி இறங்குற வரைக்கும் நம்ம வாழ்க்கை கொஞ்சம் வேற மாதிரி இருக்கணும். வாயில என்ன பேசுறோம், மனசுல என்ன ஓடுது, உடம்பு என்ன பண்ணுது – எல்லாமே ஐயப்பனை நினைச்சு இருக்கணும்.
இப்போ பயணம் எங்கிருந்து ஆரம்பிக்குது?
சபரிமலை பயணம் திடீர்னு மலையேறி போறது கிடையாது. முதல்ல பெரும்பாலான பக்தர்கள் எருமேலி போவாங்க. பக்தர்களே, எருமேலி சாதாரண ஊர் கிடையாது. அங்க தான் ஐயப்பனோட பயணம் உண்மையிலேயே ஆரம்பிக்குது. பேட்டை துள்ளல், கோஷம், ஆடல் பாடல் – இதெல்லாம் பார்ப்பதுக்காக மட்டும் இல்ல. மனசுல இருந்த அகம்பாவம், பயம், தைரியம் எல்லாத்தையும் அங்கேயே விட்டுட்டு போறதுக்காக.
எருமேலில இருந்து கிளம்புறப்போதே நம்ம மனசு கொஞ்சம் லைட்டா ஆகணும். “நான்”ன்னு இருந்தது கொஞ்சம் கொஞ்சமா குறையணும். அங்க இருந்து தான் காடு, மலை, பாதை எல்லாம் ஆரம்பிக்குது.
அடுத்தது பம்பை. பக்தர்களே, பம்பை வந்து நீராடுறது ஒரு வழக்கம் மட்டும் கிடையாது. அது ஒரு சுத்திகரிப்பு. உடம்பு மட்டும் இல்ல, மனசும் சுத்தமாகணும். அங்க குளிச்சிட்டு, ஈர துணியோட மலை ஏறுறப்போ, மனசுக்குள்ள “நான் சாதாரண மனிதன் தான்”ன்னு ஒரு நினைப்பு வரணும். அதுதான் ஐயப்பன் விரும்புற மனநிலை.
பம்பையிலிருந்து தான் உண்மையான மலைப் பாதை ஆரம்பிக்குது. அந்த பாதையில ஒருத்தர் மெதுவா நடப்பார், ஒருத்தர் சீக்கிரமா நடப்பார். பக்தர்களே, அங்க போட்டி கிடையாது. யாரும் யாரை முந்தணும் அவசியமில்லை. வழியில கால் வலி வரும், மூச்சு வாங்கும், சில நேரம் “எதுக்கு வந்தோம்”ன்னு கூட தோணும். அப்போ தான் ஐயப்பன் நினைவுக்கு வரணும். அந்த நினைப்பு தான் காலுக்கு சக்தி தரும்.
வழியில சத்தமா பேசுறது, சிரிச்சு கிண்டல் பண்ணுறது, மொபைல் எடுத்துச் செல்ஃபி – இதெல்லாம் ஐயப்பன் பாதையில தேவையில்லாத விஷயம். பக்தர்களே, அந்த காடு எல்லாம் சும்மா இல்ல. அது பல வருஷங்களா தெய்வத்துக்காக பாதுகாக்கப்பட்ட இடம். அங்க நம்ம நடத்தை தான் நம்ம பக்தியை காட்டுது.
மலையேறி மேல போனதும் சன்னிதானம். அங்க வந்ததும் எல்லாருக்கும் ஒரே அவசரம். “சாமி பார்க்கணும்”ன்னு. சரி தான். ஆனா அதுக்குள்ள நம்ம மனசு ரொம்ப அமைதியா இருக்கணும். கோபம், எரிச்சல், அவசரம் – இதெல்லாம் வெளியே விட்டுட்டு தான் வரணும்.
இப்போ முக்கியமான விஷயம் – பதினெட்டாம்படி.
பக்தர்களே, பதினெட்டாம்படி ஏறுறது காலால ஏறுறது மட்டும் இல்ல. அது வாழ்க்கையில கடந்து வந்த எல்லா விஷயங்களையும் நினைச்சு ஏறுற படி. ஒவ்வொரு படியும் ஒரு பாடம் மாதிரி. பொறுமை, கட்டுப்பாடு, ஒழுக்கம், நம்பிக்கை – இதெல்லாம் நினைச்சுக்கிட்டே ஏறணும்.
அங்க ஏறுறப்போ சத்தம் போடுறது, தள்ளுறது, அவசரம் – இதெல்லாம் வேண்டாம். இரண்டு விநாடி தரிசனம் கிடைத்தாலும் பரவாயில்லை. அந்த இரண்டு விநாடியில மனசு முழுக்க ஐயப்பன் இருந்தா போதும். அதுதான் உண்மையான தரிசனம்.
சில பேர் வேண்டுதல் வைக்க வர்றாங்க. கேக்கலாம். ஆனா பக்தர்களே, தரிசனம் முடிஞ்சதும் வாழ்க்கை பழையபடி திரும்பிடக்கூடாது. மாலை போட்ட காலத்துல கற்றுக்கிட்ட ஒழுக்கம், பொறுமை, அடக்கம் – இதையாவது கொஞ்சம் வாழ்க்கையில வைத்துக்கிட்டா தான் அந்த பயணம் அர்த்தம் பெறும்.
சாமி இறங்கின பிறகும், சபரிமலை பயணம் முடிஞ்சிடல. அது நம்ம நடத்தைல, பேச்சுல, வாழ்க்கையில ஒரு மாற்றம் கொண்டு வந்தா தான் அது வெற்றி. “நான் போயிட்டு வந்தேன்”ன்னு சொல்லுறதுக்காக இல்ல, “நான் கொஞ்சம் நல்ல மனிதனா மாறிட்டேன்”ன்னு சொல்லுறதுக்காக சபரிமலை.
ஐயப்பன் எல்லாருக்கும் அருள் செய்வான்.
ஆனா அந்த அருளை தக்க வச்சுக்குற பொறுப்பு நம்ம கையில தான் இருக்கு.
சாமியே சரணம் ஐயப்பா
கருத்துகள்